Bu kez içimdekileri dökmeye çalışacağım his o kadar soyut ve o kadar hafif ki,anlatmak pek kolay olmayacak.Bazen hayatta öyle anlar olur,anlatmaya çalışırsın ama tam anlatamazsın.Belki bir an,belki 1-2 dakika,belki de daha uzun sürer böyle anlar.Karşındakine bir şekilde aktarmaya çalışırsın ama ağzından dökülen kelimeler ya anlamsız ya da yetersiz cümleler oluşturur.Ama sen o anı düşününce hep için ısınır.Nasıl anlatsam,böyle içinden inanılmaz bir enerji geçmiş,kısa da olsa 'hayat budur' veya 'hayat ne güzel şeysin be!' dediğin o an.3-4 gün önceydi ırmak kenarında balkona hazırladığımız yemek masasında otururken işte tam da böyle bir an yaşadım.Yemeği yedikten sonra anı ölümsüzleştirmek adına hemen anneme ve kendime bir kahve yaptım geldim balkona.Böyle tatlı tatlı esen bir havada ırmağın dalga sesleri mi yoksa güneşin ırmak üzerine yansıyan ışıltısı mıydı bilmem ama inanılmaz bir andı.
Düşündükçe içimi ısıtan,her çıkmaza girdiğimde hayatta böyle anların da olduğunu kendime hatırlattığım bir an,bir anıydı.Seni bilmiyorum ama sanırım benim yaşama sevincim böyle anlardan besleniyor.Hayatın büyüsünü,enerjisini minik bir süreliğine bile olsa tadabilmek ve hissedebilmek için.
En çok anda kalabildiğimi hissettiğim anlar olduğu kesin!Umarım sen de olduğun yerden bu anları yakalayabiliyor,5-10 dk da olsa biraz yavaşlayıp 'Oh ne güzel!' diyebiliyorsundur.
