Şimdi olduğunuz yerde durun ve kemerlerinizi bağlayın. Çünkü zamanda yolculuk yapıp tam üç sene öncesine gidiyoruz.Yani benim iç mimarlık ve çevre tasarımı bölümünü kazandığım ilk günlere. Şu an her ne kadar geçmişte yolculuk ediyor olsak da hala hatırlıyorum içimdeki o tatlı heyecanı.Acaba ayak uydurabilecek miyim, başarı gösterebilecek miyim diye kafamda savrulup duran soru işaretlerini.Şimdiyse fakültedeki üçüncü yılımın ortasında eskizlerimin üzerinde kaleme alıyorum bu satırları.Evet, artık yolun başında değilim belki ama şimdi yolun sonuna doğru yürüyorum ve bunun heyecanı bambaşka! Çünkü 1. sınıfta kağıtlara saatlerce çizdiğim düz, anlamsız gibi görünen çizgilerden bir iç mekan tasarlayabilecek noktaya gelmenin hazzı paha biçilemez.
Günlerce uykusuz kalıp, bel ağrıları çekip, pes etmeye her yaklaştığınızda teslim günü projenize bakıp: İşte buna değer! diyorsanız. Tebrikler, bu bölüm artık sizden bir parça demektir.Bundan çok eminim çünkü tamamladığım ilk projemin ardından ben de aynısını söylemiştim. Şimdiyse yolun sonuna doğru ilerliyorum.Tabiki sadece okul hayatımın.Daha öğrenecek çok şey, gezilecek çok yer var.Yer yer acaba her şey istediğim gibi olacak mı deyip kaygılandığım zamanlar da var.Ama verdiğim emekleri düşünüp yaslandığım omuz bana: “her zaman umut var.” diye fısıldıyor. İşte buna değer!
Hiçbir emeğinizin karşılıksız kalmaması dileği ile.
